Mi skrifpisi fu a deimarki, septembre siksi, fu a yari tudusuntutentiwan
Fosten, te mi ben teki wan luku ini mi spikri, mi ben e syi wan dyadya uma.
Disten te mi e teki wan luku ini mi spikri, mi e syi wan dyadya blaka uma.
Ete tide na dei, mi spikri e sori en fesi, nanga sani di mi no sabi san fu du.
Dan mi abi a firi, taki mi spikri, di fosten no ben teki sma prati, e go kibri baka a keme (horizon) fu bribri, fu na tru. Ete, mi wani syi, yesi a tru? Mi e afrontu a tru futru? Mi no sabi ete.
Tapu a srefi momenti mi e aksi misrefi, efu disten mi mu syi a fesi ini mi spikri, leki wan bigi opo-ai, efu leki wan opo fesi di e kwinsi.
Oiti mi spikri ben sori, fa mi tan. No spesrutu mi skinkloru, ma fu a fasi fa mi fesi tan, mi mofobuba, mi aitapuw’wiri, mi lafu, mi tifi, nanga mi ai-uku sondro aipupe.
Tide na dei a luku ini mi spikri, bigi moro fanga bigi fisi nanga wandei uku.
A luku na sabiso nanga ala en koni. Sonten mi e frede fu luku ini mi spikri. Bika mi e tuka nanga sani di ben de, sani di kande mi no ben syi, sani di mi no ben prakseri fu denki, moro kfarlek, sani di mi no ben ferwakti. Moro leki fosten a e hori mi na ai. Na den sma di lontu mi e tyari a ogri. Efu na a fasi fa boskopu e prati efu a fasi fa a e meki? Mi abi momenti pe mi e bruya. Bruya fu no abi makti nanga powa fu broko takru denki. Bruya fu di sma, te den e syi mi, e syi soso mi skinkloru, prefu fu syi mi leki libisma. Mi e bruya fu a tere. Mi e bruya fu di sma e dwengi mi fu syi misrefi leki blaka uma, ma no leki warti libisma. Mi e bruya owktu, fu di mi e syi wetman leki weti, ma no leki wan warti libisma. Mi e bruya te mi edetyopbuku (hersenen), no e gi nowan enkri lun fu no denki na fesi, taki wetman no takru. Wawanleisi mi e syèn fu mi prakseri, dan mi breiti taki mi insei prakseri trawan no man syi efu yere. Wanfasi mi grabu a boskopu fa fu feti fu leti. Mi kroru a boskopu nanga mi anuskrif’marki (handtekening). Trasei mi sabi taki a dresi fu kiri a pen fu na takru ten, sa waka na wi baka, te na ini un dipi konten, awansi buba weti, geri efu blaka. Toku nownowde, mi wani firi switi a fasi fa a feti e feti. Sodati mi kan ferstan taki, te fu kba wi sa dresi unsrefi, fri fu a alaten pen. Te mi e luku ini mi spikri mi wani firi switi sondro mi buba tyari bruya. Mi no howpu a tori disi bruya yu. Ete ferteri mi san no e bruya yu?
Lobi mi, no lobi mi, Mi lobi yu! Krofaya

Kijkend in mijn spiegel, zag ik een zelfbewuste vrouw.
Kijkend in mijn spiegel zie ik nu een zelfbewuste zwarte vrouw.
Tegenwoordig bekent mijn spiegel kleur en neemt vormen aan waar ik soms geen raad mee weet. Bij mij ontstaat dan de indruk dat de neutraliteit van mijn spiegel verdwijnt achter de horizon van de werkelijkheid.
Ontken ik die werkelijkheid, heb ik die werkelijkheid daadwerkelijk ontkent? Tegelijkertijd stel ik mij de vraag, of ik de kijk in mijn huidige spiegel als allesomvattende eyeopener moet zien of als een beknellende openbaring. Ooit hield mijn spiegel mij een beeld voor van mijn uiterlijke kenmerken, niet zozeer van mijn huidskleur, maar wel van de vorm van mijn gezicht, mijn lippen, mijn wimpers, mijn glimlach, mijn tanden en mijn ooghoeken bevrijdt van slaapresten. In de huidige tijd is de kijk in mijn spiegel meer dan dat.
Het is bewustwording in al haar facetten, gelijktijdig beangstigt de kijk in mijn spiegel mij. Ik word geconfronteerd met iets dat er altijd was, maar dat ik waarschijnlijk niet zag, aan had gedacht, of had verwacht. Nog meer dan voorheen ben ik ermee bezig, komt het door mijn omgeving, de berichtgeving, of de vormgeving? Ik ben er nog niet uit. Er zijn momenten dat ik gestrest raak, gestrest uit machteloosheid. Gestrest van het te veel focussen op mijn huidskleur, gestrest van de achtervolging daarvan, gestrest dat mijn huidskleur altijd op de voorgrond komt. Gestrest dat ik mijzelf eerst moet zien vanwege mijn zwart zijn dan om mijn menszijn. Gestrest dat ik witte mensen beoordeel op hun wit zijn dan op hun menszijn. Gestrest dat mijn gedachten mij geen andere keus laat dan meteen denken dat witte mensen a priori slecht zijn. Soms schaam ik mij voor mijn gedachtes en ben dan opgelucht dat ik weet dat mijn gedachtes zonder non-verbale signalen niet leesbaar zijn voor anderen. De boodschap van de strijd heb ik begrepen en ik onderschrijf die. Ik realiseer mij terdege dat de pijn van die erbarmelijke tijd er altijd zal zijn. Graag zou ik willen dat de wijze van de strijd mij verblijdt en dat ik voel en begrijp dat wij uiteindelijk onszelf zullen moeten bevrijden van de pijn van alle tijden, ongeacht wit, geel of zwart zijn. Ik wil dat de kijk in mijn spiegel mij verblijdt. Wat verblijdt jou?